Gisteren was de sterfdag van Roos. De vijfde keer. De herinnneringen aan de afschuwelijke periode op de IC en rond het overlijden zijn weer helemaal boven gehaald door het overlijden van Koen. Het blijft een nachtmerrie die nooit over zal gaan en zal blijven terug komen. We hebben met Stijn de film over Roos gekeken. We hebben vooral (eigenlijk alleen maar) naar de leuke dingen en mooie herinneringen gekeken. We zijn gestopt met kijken toen we aan de "episode Utrecht" kwamen.
Wat is het toch raar dat je beleving heel anders is op het moment dat je het mee maakt. Je lijkt dan heel kalm en rustig. Acheraf komt de klap pas en die is dan ook heel hard.

Mijn ouders en de ouders van Mireille zijn geweest. Verder nog Admar en Daniëlle met Nina en Leo en Kaatje. We hebben heel veel lieve SMS'jes, telefoontjes en kaarten gekregen. Het is iedere keer weer een enorme steun voor ons.